Ruhun dizaynla nəfəs aldığı an
Məkan – sadəcə divarlar, mebel və obyektlərin toplusu deyil. Hər evin içində görünməyən, amma hiss edilən bir nəfəs var. Bu nəfəs məkanın ruhudur. Bəzən bir otağa daxil oluruq və içimiz rahatlayır – sanki uzun yoldan qayıdıb özümüzə çatmışıq. Bəzən də məkan bizi sıxır, yorur, enerjimizi çəkir. Bunun səbəbi estetikadan çox, məkanın ruhla necə əlaqə qurmasıdır. Dizayn, əslində ruhun öz dilində danışmasıdır.
Məkanın görünməyən toxumaları
Ruhun nəfəs aldığı məkanlar təsadüfən yaranmır. Onlar düşünülmüş toxunuşların, sükutun, işığın və materialların harmoniyasından formalaşır. İçəridə hər şey səssizcə bir-birinə cavab verir:
-
İşıq – məkana həyat enerjisi verir. İşığın yumşaqlığı və istiqaməti insanın daxili ritmini tənzimləyir.
-
Təbii materiallar – insanı torpağa, kökə bağlayır. Taxta, daş, kətan… Bunlar toxunulduqda danışır.
-
Boşluq – həddən artıq doldurulmamış məkan nəfəs almağa imkan yaradır. Boşluq qorxu deyil, dinc dayanma nöqtəsidir.
-
Səs və səssizlik – bir məkanın akustikası belə onun emosional temperaturunu müəyyən edir.
Bu elementlər bir araya gəldikdə, məkan ruhla dialoq qurur.
Rahatlıq estetikadan öncə gəlir
Dizayn yalnız gözəllik haqqında deyil. O, hissin keyfiyyəti barədədir. Ruhun rahat olduğu məkanda, insan:
-
Daha asan düşünür,
-
Daha dərindən nəfəs alır,
-
Daha səmimi yaşayır.
Gözəllik tək başına dəyər yaratmır. Gözəllik rahatlıqla birləşəndə məna qazanır. Ona görə də, bir evin ən dəyərli detalı onun qiyməti, markaları və ya dəbdə olan ünsürləri deyil – onun necə hiss etdirilməsidir.
Ruhun izini daşıyan detal
Hər məkan sahibinin ruhundan iz daşıyır. Bir kitab rəfindəki köhnə kitab, divardakı şəkil, pəncərə önündəki çiçək, sevdiyin fincan… Bunlar məkanı sənə aid edir. İnsan öz ruhunu məkanla bölüşdükcə, məkan da insana evlik halı qaytarır.
Ev, insanın ən səssiz etirafıdır.
Nəticə: Məkanın nəfəsi sənə dəyirsə
Bir otağa daxil olub “burada yaşamaq istəyirəm” dediyin an – bu, ruhun dizaynla nəfəs aldığı andır. Bu o an deməkdir ki, məkan səni qəbul etdi, sən isə onu.
Dizaynın son məqsədi göz qamaşdırmaq deyil. İnsanı özünə yaxınlaşdırmaqdır.
Sakitliyə, varlığa, dərinliyə…
Çünki əsl ev – ruhun nəfəs aldığı yerdir.