Hər interyer bir daxili monoloqdur
İnsan yaşadığı məkanın içində yalnız oturmur. O, həmin məkanda düşünür, nəfəs alır, sakitləşir, özünü yenidən dərk edir. Divarların rəngi, döşəmənin materialı, işıqlandırmanın istiqaməti — bütün bunlar sadəcə dekorasiya deyil. Onlar insanın daxili dünyasının səssiz danışığıdır. Hər interyer, əslində, bir daxili monoloqdur.
Məkanın səssiz dili
Biz çox vaxt sözlərlə ifadə edə bilmədiyimizi məkanla danışırıq. Sakit tonlarda seçilmiş divarlar özündə dərin rahatlığı saxlayır, yumşaq teksturalar toxunuşa dəvət edir, minimalizm isə nəfəs almağa yer qoyur. Əgər bir insan özündə sakitlik axtarırsa, o, evinə də sakitlik gətirəcək. Əgər o, enerjili və dinamikdirsə, məkan da ritmik olacaq.
Hər mebel, hər rəng, hər obyekt danışır. Onlar bizə sahibinin kim olduğunu, nədən qorxduğunu, nəyə sarıldığını və nəyi düşündüyünü söyləyirlər.
Kosmos bizə güzgü tutur
Ev və ofis kimi məkanlar insanın daxili mənzərəsinin güzgüsüdür. Əgər bir məkanda həddindən artıq əşyalar varsa, bəlkə də sahibinin düşüncəsində həddindən artıq səs var. Əgər ev boş və soyuqdursa, bəlkə də sahibinin içində hələ tamamlanmamış bir hekayə yaşayır.
Məkan bizim içimizi təkrarlayır — həm də bəzən bizə özümüzü göstərir. Biz sakit bir evdə sakitləşirik, xoşbəxt toxunuşlarla dolu bir evdə sevgi hiss edirik. Öz daxili səsimizi dinləmək üçün bəzən sadəcə evə daha diqqətlə baxmaq kifayətdir.
Rənglərin və formaların emosional ritmi
Rənglər sözsüz danışır. Mavi sakitlikdir, yaşıl yenilənmə, bej yumşaqlıq, qara dərin düşüncə. Dairəvi formalar yumşaqlıq və sadəlik gətirir, kəskin xətlər isə diqqəti kəskinləşdirir. Biz seçdiyimiz materiallarla öz emosiyalarımıza forma veririk.
Əslində interyer dizayn — emosiyalar memarlığıdır.
Bir məkan qurmaq, özünü qurmaqdır
Ev düzəltmək sadəcə mebel seçmək deyil. Ev — insanın özünü harada və necə hiss etmək istədiyini dərk etməsidir. Hər dekor, hər struktur, hər detal “Mən kiməm?” və “Mən kim olmaq istəyirəm?” suallarına verilən cavabdır.
Əgər insan dəyişmək istəyirsə, o, əvvəlcə yaşadığı yeri dəyişir. Çünki məkan davranışı formalaşdırır, davranış isə xarakteri.
Nəticə
Hər interyer bir dialoq deyil — o, monoloqdur. İçimizdən gələn, yalnız bizə aid olan, səssiz, ancaq dərin bir səs. Ona görə də evin içi, yalnız xarici gözəllik üçün deyil. O, ruhun nəfəs aldığı yerdir.
Bir məkanı sevmək — özünü sevmək kimidir.
Hər məkana gözlə deyil, iç hiss ilə baxmaq lazımdır.
Çünki evin dili ruhun dilidir.