Evin ruhu – səssizliyin forması
Bəzən bir evə daxil olanda heç nə demədən onun haqqında hər şeyi anlayırsan. Divarların rəngi, mebellərin düzülüşü, işığın otağa necə süzülməsi – bütün bunlar sözsüz danışan bir dil yaradır. Ev sadəcə fiziki məkan deyil; o, içində yaşanan xatirələrin, duyğuların, nəfəsin toplandığı ruh halıdır. Evin ruhu səssizlikdə özünü göstərir – səs-küyün, xaosun yoxluğunda ortaya çıxan o sakit, inanılmaz dərinlikdə hiss.
Səssizlik – evin gizli enerjisi
Səssizlik boşluq deyil. O, məkanın nəfəs aldığı andır. Evdə səssizlik hiss olunursa, demək, orada yığılmamış sözlər, yorulmamış duyğular var. Bu səssizlik insanın öz içi ilə dialoqu üçün yer yaradır. Bu dialoq isə evin ruhunu formalaşdırır.
Məsələn, divarda sadə bir tablo, rəfdə sakitcə dayanan bir kitab, pencərədən düşən yumşaq gün işığı… Bunların hər biri məkanın ruhunu qeyri-maddi, amma çox real şəkildə hiss etdirir.
Materiallar və formalar – səssiz danışan elementlər
Evin ruhu çox vaxt seçilən materialların öz təbiiliyində gizlənir. Ağacın toxunuşu, daşın səssiz möhkəmliyi, tekstilin yumşaqlığı evin “tonunu” müəyyən edir.
-
Ağac – istilik və yaxınlıq hissi yaradır.
-
Daş – sakitlik və sabitlik mesajı verir.
-
Kətan, pambıq – nəfəs alan məkan duyğusu yaradır.
-
Cam və metal – aydınlıq və müasirlik təklif edir, amma balans tələb edir.
Evdə hər şey danışır – amma səssizcə.
Rənglərin səssiz psixologiyası
Rənglər emosiyanı müəyyən edir. Sakit evlərdə çox vaxt pastel, torpaq tonları və yumşaq kontrastlar üstünlük təşkil edir. Çünki bu rənglər səs-küy yaratmır, gözə hücum etmir, əksinə, nəfəs almağa imkan verir.
-
Bej və krem tonları – rahatlıq
-
Bozun isti çalarları – dərinlik
-
Zeytun və torpaq rəngləri – təbiət balansı
-
Ağ – boşluq və yeni başlanğıc hissi
Bu rənglər evə “danışmadan danışmaq” qabiliyyəti verir.
İşıq – məkanın səssiz musiqisi
Təbii və süni işıq işlədilmə tərzi evin ruhunu birbaşa formalaşdırır. Gün işığının otaqda yumşaq şəkildə yayılması insanın psixikasına sakitləşdirici təsir edir. Axşam isə isti tonlu işıq məkanı qucaqlayan bir mühit yaradır.
Səssizliyin forması işıqda görünür.
Azad nəfəs alan məkan
Evin ruhunun hiss olunması üçün məkanın nəfəs almağa ehtiyacı var. Hər detalın öz yeri, hər əşyanın öz hekayəsi olmalıdır. Əgər evdə əşyalar məqsədsiz çoxluq halında toplanıbsa, ruh orada sıxılır. Sadəlik – boşluq deyil, yerin özünə qayıdışıdır.
Azaldıqca dərinlik yaranır.
Nəticə
Evin ruhu, onun material və rəng seçimində deyil, bu seçimlərin necə bir araya gətirildiyində gizlidir. Orada yaşayan insanın daxili dünyası ilə harmoniya yaratdığında, ev səssizcə danışmağa başlayır. O səssizlik isə – ən səmimi dildir.